Wat is pre-eclampsie?
Zwangerschap maand 1-3
Zwangerschap maand 4-6
Ziekenhuis
Bevalling
Wat is een apgar score?
5 weken NICU
3 weken streekziekenhuis
Dagboek Evelien

De zwangerschap van mams was vanaf dag 1 niet echt gemakkelijk. Zeg maar zwaar. Het begon met de misselijkheid. Overdag ging het wel, maar in het begin van de avond was het iedere keer raak. De tot favoriet benoemde hollandse kost heeft regelmatig de maag voortijdig verlaten.

Die misselijkheid blijft maar duren. De ene beweert dat het stopt bij 10 weken, de ander bij 14 weken. Bij Eef was het na ruim 16 weken. Tijd voor genieten, lijkt......

Ziekenhuis

Zes januari 2003 gaan we naar de verloskundige voor een routine controle. Eef is dan 28 weken zwanger. De praktijk ligt op de weg naar het werk, dus we gaan er op de fiets naar toe. De verloskundige merkt al snel dat het niet goed zit. Mams had de laatste dagen al last van opgezwollen voeten, duizeligheid en tintelingen in de vingers. Bij een check bij de huisarts bleek de bloeddruk ook al verhoogd. Nu is de bloeddruk nog steeds te hoog en constateert zij een groeivertraging bij Joep. Daarop wordt mams haar plas gecontroleerd en daar blijkt uit dat er teveel eiwitten inzitten. Ook een slecht teken. Er wordt meteen gebeld naar het Slotervaart ziekenhuis en daar kunnen we onmiddelijk terecht.
Met de fiets en de metro belanden we uiteindelijk in het ziekenhuis. Al snel ontvangen we bezorgde en bedenkelijke woorden van de gynae-cologe. Evelien heeft waarschijnlijk zwangerschapsvergiftiging en we moeten er rekening meehouden dat ze tot de geboorte van Joep in het ziekenhuis zal moeten blijven. Verder is dit voor Joep en Evelien zo een kritische situatie, dat er een ambulance gebeld gaat worden en zij overgebracht gaan worden naar het VU medisch centrum.
Ook daar wordt nogmaals de ernst benadrukt. Evelien heeft pre-eclampsie en Joep een ernstige groeiachterstand. We moeten er rekening meehouden dat Joep ieder moment geboren kan worden (hij is nu 28 weken en 5 dagen). Nog steeds kijken we elkaar aan met het idee dat het allemaal wel meevalt. Joep komt gewoon pas over 3 maanden !

Die nacht heeft de ernst, die de artsen aangaven, zich wel bewezen. Evelien had een beginnend convulsie. Achteraf heb ik begrepen dat zij zo heftig aan het trillen was, dat zelfs de arts zich erg ongemakkelijk begon te voelen. Met een bolus magnesium is deze aanval afgeslagen. Magnesium onderdrukt je zenuwstelsel en is dus een gebruikelijk medicijn bij deze verschijnselen. Het is echter een zeer heftig medicijn dat je volkomen plat legt. Op het moment dat het ingespoten wordt, geeft het net het gevoel alsof je geelektrocuteerd wordt.

De volgende dag hebben we direkt een kinderarts op bezoek. Deze komt uitleggen wat een vroeggeboorte inhoudt en wat de gevolgen kunnen zijn. Dat is bepaald niet geruststellend, maar we weten wel exact waar we aan toe zijn. Uit volgende onderzoeken met echo’s en CTG’s, blijkt dat Joep het ondanks zijn groeiachterstand goed doet. De doorbloeding door zijn vitale organen is voldoende. Dat stelt ons in ieder geval gerust. Met Evelien gaat het op en neer. Haar bloeddruk (onderdruk) schommelt tussen de 60 en 130. Zij is hierdoor erg ziek. Ook het magnesium, dat toegediend wordt om de convulsie’s te onderdrukken, maakt haar erg verzwakt. Ze wordt frequent verhuisd naar een soort van medium care afdeling, om haar extra goed in de gaten te houden. Evelien krijgt na 1 week in het ziekenhuis injecties, die de longrijping van Joep moeten bevorderen. De situatie is erg dubbel. Aan de ene kant wordt Evelien steeds zieker en krijgt zij steeds meer medicatie toegediend. Aan de andere kant was iedere dag er een extra voor Joep. Hij was inmiddels de belangrijke grens van 30 weken gepasseerd en dat was een hele prestatie van die twee!

Bevalling

Op 20 januari geeft Joep, d.m.v. een vlak CTG, aan dat hij er genoeg van heeft. Daarom wordt er om kwart voor twee s’nachts besloten om Joep te halen. Om vijf over twee wordt hij met een spoedkeizersnee geboren. Evelien moet de ingreep onder algehele narcose ondergaan. Naast mijzelf heeft een medisch team van 3 anaestesisten, 2 gynaecologen, 2 kinderartsen, 2 co-assistenten en 2 verpleegkundigen, Joep geboren zien worden. Hij komt er gelukkig fel uit. Hij piest onmiddelijk de kinderarts onder. Het jochie weegt 1147 gram en was 37 cm lang. Hij heeft een matige start. Een apgar score van 6.
Een half uurtje later heb ik Joep op de neonatale intensive care mogen bewonderen. Inmiddels moet Joep wel beademd worden, omdat zijn longetjes nog onvoldoende gerijpt zijn. Evelien mag een uur later Joep ook bezoeken. Zij heeft haar hand op het hoofd van Joep gelegd en heerlijk naar hem gestraald. Misschien gek om te zeggen, maar we zijn eigenlijk wel blij dat Joep zelf heeft aangegeven er genoeg van te hebben. Evelien was heel ziek en zij trok het bijna niet meer. Als moeder is het dan heel moeilijk om de beslissing te maken om je kind geboren te laten worden, om zelf beter en buiten de gevarenzone te komen. Je schaamt je voor die gedachte, terwijl je eigenlijk niet meer kunt.

5 weken NICU (Neonatale Intensive Care Unit)

De dagen hierna zijn ook weer erg dubbel. Aan de ene kant erg blij met de geboorte van Joep. Aan de andere kant erg bezorgd of alles wel goed zal komen met hem. Gelukkig hebben we ontzettend veel steun van familie en vrienden. Na een dag mag Joep van de beademing af. In plaats daarvan krijgt hij infant flow. Dit is een soort van snorkel op je neus, waardoor lucht geblazen wordt. Die lucht houdt de longetjes open, waardoor het ademhalen minder energie kost. Daarna wordt zijn bloeddruk ook wat constanter en houdt hij wat minder vocht vast. Aan het eind van de week is het schrikken. Joep heeft een nog onbekende infectie opgelopen en is hierdoor erg ziek. Hij reageert nauwelijks op prikkels van buiten en bloeduitslagen laten zien dat de verdediging in volle strijd is. Er worden direkt kweken afgenomen van long-, hersen- en ruggenmergvocht en een brede antibiotica kuur wordt gestart. Gelukkig slaat deze aan en knapt Joep de dagen hierna weer een beetje op. Het gevaar lijkt geweken. Infectie’s kunnen namelijk zeer gevaarlijk zijn voor prematuren. Het was dan ook belangrijk dat alle infusen en andere lijntjes uit zijn lichaam verdwenen, omdat deze een belangrijke bron van bacteriëen zijn.

Een volgende belangrijke stap is de poging om de infant flow te verruilen voor het snorretje. Het snorretje is een slangetje op de neus. Hierdoor wordt zuurstof geleid, om de ademhaling wat efficiënter te maken. Het ademen gebeurt dan echter volledig zelfstandig. Deze overgang blijkt meerdere keren te groot voor Joep. Zelfstandig adem halen kost teveel energie, waardoor hij uitgeput raakt. Dit resulteert steeds in teveel bradycardiën, waardoor hij dan weer terug moet aan de infant flow. Een bradycardie is overigens het langzaam kloppen van het hart. Dit komt doordat het hart minder zuurstof krijgt, doordat de ademhaling stopt. Bij prematuren onder de 35 weken, is het gedeelte van de hersenen dat ervoor zorgt dat de ademhaling blijft doorgaan, nog niet ontwikkeld. Ze vergeten dan domweg te ademen. Een enkele brady is op zich niet ernstig. Ze worden goed bewaakt en de alarmen waarschuwen de verpleegkundige, die direkt de baby wakkerschudt. Op dat moment start de ademhaling weer. Als ouder kun je er echter niet aan wennen en logischerwijs geeft het een angstig gevoel als je jouw kindje grauw ziet aanlopen doordat het “vergeet” te ademhalen. In de week dat Evelien nog in het ziekenhuis lag zijn we meerdere keren per dag op de neonatologie bij Joep gaan kijken. We wilden hem steeds het gevoel van veiligheid bijbrengen. Op de momenten dat Joep zich goed voelde, mocht hij de couveuse uit en op één van onze blote borsten liggen. Ook wel kangaroeën genoemd. Heerlijk was dat! Hij viel meestal meteen in hij slaap en soms zo diep, dat hij weer eens vergat om te ademen. De rinkelende alarmbel en de toesnellende verpleegkundigen heeft ons dus meerdere keren voldoende stress opgeleverd. Ook in de tijd toen mams weer thuis was, zijn we zo vaak mogelijk gaan kijken. Dat was keer op keer toch een ingrijpende gebeurtenis, op zo een high-tech afdeling met die hele kleintjes in couveuses vol met apparatuur.

Joep groeide goed. De afgekolfde moedermelk werd milliliter voor milliliter verhoogd. Alle moeite van het kolven, 7 keer per dag en zonder baby thuis, gebeurde dus niet voor niets. De voorraad melk groeide. De overgang naar het snorretje was inmiddels ook het laatste criterium geworden voor het verblijf op een neonatale intensive care unit (NICU) van een academisch ziekenhuis. Op 25 februari 2003 was het dan zover. Joep mocht naar een streekziekenhuis en wel het BovenIJ in Amsterdam.