Dagboek Evelien Laatste wijziging: 16-01-2004

Zondagochtend 19 januari 2003
Een arts komt langs met apparatuur om een hartfilmpje te maken. Ik krijg boeien om mijn enkels en polsen. Het lijkt wel of ik een misdadiger ben en geëlektrocuteerd wordt. Gelukkig voelt het niet zo. Sterker nog, ik merkte niks van de daadwerkelijke meting. Het psychologische effect was er echter wel. Er schijnt ook moderner apparatuur te bestaan, die er minder angstaanwekkend uit ziet, maar die was op dat moment niet beschikbaar. De reden voor deze meting was, om te kijken hoeveel medicijnen mijn hart nog kon verdragen. De uitslag was, dat ik van een bepaald medicijn niet nog meer mocht hebben. Maar niet getreurd, er waren nog andere middeltjes, die ze nog niet geprobeerd hadden. Hans had hier toch wel moeite mee. Hij vroeg zich af hoe ver de artsen nog zouden gaan. Hij werd nu toch wel erg ongerust. Ik kom de dag verder redelijk door. Begin wel steeds verder af te zakken. Ben erg moe.

's Avonds moet ik heel erg overgeven. Hans probeert nog met bakjes wat op te vangen, maar het is zoveel, dat het hele bed vies wordt. Ik voel me erg hulpeloos. Dit overkomt me gewoon. Kan het niet binnen houden. En naar de wc toe lopen lukt al 2 weken niet meer. Ik word in een ander bed overgelegd.

Even later wordt ik weer naar de verloskunde afdeling gereden omdat het erg slecht met mij gaat. Ik lig continu aan het CTG en de verpleegsters monitoren mij en Joep vanuit een andere kamer. Het gaat niet goed met Joep. De artsen zijn ontevreden over de CTG's. Het signaal is steeds vlakker. Hans en ik krijgen het voorgevoel dat het zo niet lang meer kan duren. Hans mag ook hier bij mij blijven slapen. Hij ligt naast mij op een opklapbed.

Maandag 20 januari 2003 01:30 uur
Joep laat het een paar keer afweten en er vliegt een verpleegster de kamer in. Het is heel naar om te horen, hoe het hartje van Joep even ophoudt met tikken en (te) langzaam weer op gang komt. De arts wordt erbij gehaald. Het besluit is gevallen. Joep moet eruit. Het bericht komt niet onverwachts, maar toch is het schrikken. Ik begin gelijk te hyperventileren. Een verpleegster doet ademhalingsoefeningen met mij. Er wordt een catheter mijn urinebuis ingebracht. Ik vond dat heel eng. Mijn blaas hoor ik leeglopen. Raar, alsof het niet jouw lichaam is die dat doet. Daarna wordt ik naar de operatiekamer gereden. Hans is al die tijd bij me. In de OK gaat Hans even weg. Ik krijg de vraag of ik een ruggeprik wil of niet. Ik vraag aan de anesthesist of hij vindt of ik dat aan kan. Ik zeg, dat ik dat zelf niet meer kan beoordelen. Ik ben zo zwak en zo in paniek. Ik word onder volledige narcose gebracht. Ik weet niet meer of ik dat zelf gezegd heb of niet, maar ik was er wel blij mee. Ik was zo aan het schokken toen ik op de operatietafel gelegd werd en mijn armen opzij moest moest leggen, alsof ik gekruisigd werd. Totale horror. Ik probeerde te schreeuwen om Hans, maar veel kon ik niet meer zeggen. Hans kwam er weer bij en mocht even mijn hand aanraken. Later hoorde ik dat hij even apart was genomen voor wat uitleg en om een operatiejas e.d. aan te doen.
Ik lag gekruisigd en kreeg een kapje over mijn mond en neus. Ik moest erin ademen, maar vond het heel eng en probeerde mij te verzetten. Daarna viel ik weg.

Maandag 20 januari 2003 04:30 uur
Ik weet niet meer precies hoe laat ik wakker werd. Maar wel dat ik meteen ontzettend veel pijn had. Zo'n pijn had ik nog nooit gevoeld. Het concentreerde zich op mijn onderbuik. Waar de keizersnee zat. Er kwam een donkere verpleegster naar me toe. Ik kreeg wat morfine, maar het duurde even voordat het zijn werk deed. Ik schreeuwde het uit van de pijn. In mijn ogen was de verpleegkundige erg sjacherijnig. Ze reageerde nogal kribbig toen ik zei, dat ik nog steeds ontzettende pijn had. Ik vroeg haar of ze haar vak wel leuk vond. Tja.... Hans was er ook. Hij had een polaroid van Joep bij zich. Het was erg onwerkelijk. Ik vroeg telkens weer naar de foto en hoe hij het deed. Hans heeft wel 10 x verteld, dat Joep na de geboorte direct begon te huilen en de dokter onder geplast had. Joep had een Apgar score van 6. Hij ademde in eerste instantie zelf, maar moest na 1 uur toch aan de beademing. Hans is meegeweest met Joep naar de NICU afdeling en is na een uurtje of zo naar mij toegegaan. Toen ik geen pijn meer had, mocht ik met bed en al naar de NICU. Het was zo mooi en tegelijk zo raar en dubbel om Joep daar te zien liggen. Ik mocht hem aanraken. Dat was zo eng. Je wilt niks verkeerds doen. Ik legde mijn hand op Joep zijn hoofd en voelde de straling vanuit mijn lichaam naar hem toegaan. Het was een heerlijk warm gevoel.